27 ივნისს, როდესაც დე ფაქტო აფხაზეთის რესპუბლიკის მთავრობამ ერთადერთი გამშვები პუნქტი - ენგურის ხიდი  ჩაკეტა, ოკუპირებულ ტერიტორიაზე სხვა მოქალაქეებთან ერთად აბიტურიენტები ჩარჩნენ. რამდენიმე მათგანმა, მას შემდეგ, რაც სხვა გამოსავალი ვერ იპოვა, გადაწყვიტა, საკუთარი სიცოცხლისა და ჯანმრთელობის რისკის ფასად, ზუგდიდში გადმოსულიყო და ასე უმაღლესი განათლების მიღების შანსი ხელიდან არ გაეშვა. ლევანი (პირობითად) ერთ-ერთი მათგანია. (რადიო "ათინათმა" რესპონდენტების სახელები შეგნებულად შეცვალა. ჩვენ მათ პირობითი სახელებით გაგაცნობთ). მას ახლა უკვე საკუთარ ხელებზე აქვს ოკუპაციის კვალი. 28 ივნისის ღამით, როდესაც ერთ-ერთ საოკუპაციო ხაზთან ე.წ. საზღვრის გადმოკვეთას ცდილობდა, მავთულხლართებმა ხელები დაუსერა. მომავალმა სოციოლოგმა ქართული ენისა და ლიტერატურის ტესტები უკვე დაწერა. მისი მეგობრები გვიყვებიან, რომ თავიდან კონცენტრირება გაუჭირდა, თუმცა, საბოლოოდ, მოახერხა და ახლა სხვა გამოცდებისთვის ემზადება.

ლევანთან ერთად ცდილობდა იმ ღამით 16 წლის  აკაკიც. დეტალურად იხსენებს, როგორ ცდილობდნენ რუსი სამხედროებისგან დამალულიყვნენ, როგორ გადმოლახეს ადიდებული მდინარე და ვინც მავთულხლართს გადაურჩა, როგორ რჩებოდა ფეხები ტალახსა და ეკალ-ბარდებში ბნელ ღამეს.

„27-ში ჩაგვიყვანეს, გალის ადმინისტრაციამ სკოლები გააფრთხილა, რომ გამოსაშვები საღამოსთვის იქ უნდა ვყოფილიყავით. ჩვენ ეროვნული გამოცდებისთვის ვემზადებოდით და სხვა გზა რომ არ იყო, მალული გზით გვინდოდა გადმოსვლა. შიშის ფაქტორი, რა თქმა უნდა, იყო. ორმეტრნახევრიანი, ორმაგი მავთულხართები, უიარაღო ვერ შეძლებს, ის გამოხსნას და გადმოვიდეს. შემდეგ ჩვეულებრივი გადმოსასვლელი ვნახეთ. ეკალ-ბარდებში გავიარეთ, ტალახით გამოვედით, ასე, დაახლოებით, ზოგი აიყოლია შიშმა და შუა გზაზე გაჩერდა, მაგრამ წამოვიყვანეთ და ასე გადმოვიარეთ მდინარე, მანამდე, ალბათ, 300-400 მეტრი ვიარეთ.  ერთ-ერთი გზას ასცდა, ხეზე აძვრა, ხიდან ტოტი მოძვრა, ზუსტად მავთულხლართზე დაეცა და ხელი გაეჭრა“, - უყვება რადიო "ათინათს" აკაკი.

მათი თანაკლასელი თამარისთვის საოკუპაციო ხაზის ასე, რისკის ფასად გადმოლახვა განსაკუთრებულად რთული აღმოჩნდა. იხსენებს, რომ შეშინებული იყო და ცრემლებს ვერ იკავებდა. განსაკუთრებით მაშინ შეეშინდა, როცა რუსი ე.წ. მესაზღვრეები მანქანით დაინახეს.

„რუსები რომ დავინახეთ მანქანით, ვცდილობდით, როგორმე დავმალულიყავით და საბედნიეროდ, მოვახერხეთ კიდეც. ძალიან გვაძლიერებდა ქართველი ჯარისკაცების შეძახილები, როგორ გვგულშემატკივრობდნენ და როგორც კი გადმოვედით, როგორც დაგვეხმარნენ იქ მყოფები“, - იხსენებს 17 წლის გოგონა.

მოსწავლეები ამბობენ, რომ ე.წ. საზღვრის გადმოლახვამდეც და ამ მომენტშიც, ფიქრობდნენ, რა შეიძლებოდა მომხდარიყო, თუკი, რუსები დაიჭერდნენ. ყველაზე უკეთეს შემთხვევაში, მათ ჯარიმის გადახდა მოუწევდათ, თუმცა, არსებობდა საფრთხე, რომ ფიზიკურად გასწორებოდნენ, შემდეგ კი დროებითი მაცხოვრებლის სტატუსი გაეუქმებინათ და საკუთარ სახლებში ჩასვლა წლობით აეკრძალათ.

ჩვენ მათ ვკითხეთ, ამ რისკების მიუხედავად, რატომ აირჩიეს ეროვნულ გამოცდებში მონაწილეობის მისაღებად ეს გზა. აკაკიმ გვითხრა, რომ განათლების მისაღებად და უკეთესი მომავლისთვის შიშის ფაქტორი დაძლია. ის მომავალი ექიმია და სურს, ყველაზე მეტად, საკუთარ კუთხეს გამოადგეს. თამარს კი ფილოლოგობა სურს. 

ახლა ორივე მათგანი და სხვა აბიტურიენტები, რომელთაც ენგურის ხიდის გადმოკვეთა მოახერხეს, სხვა საგნების გამოცდებისთვის ემზადებიან.