მეცეცხლური მეზობლის თემა და ერთგვარი პატივისცემა სამეგრელოში საქართველოს სხვა კუთხეებთან შედარებით განსაკუთრებით ჩანს. ძველად როდესაც არ გამოიყენებოდა ასანთი და სხვა თანამედროვე ცეცხლის დასანთები საშუალებები, ძირითადად ცეცხლს აჩაღებდნენ კვეს-აბედით, რაც მარტივი არ იყო. ყოველთვის ცეცხლი მას არ მოეკიდებოდა ან გაჭიანურებული გახლდათ ეს პროცესი, რაც გარკვეულ დროშიც იწელებოდა ხოლმე. ამიტომაც ჩვენმა წინაპრებმა გამოიგონეს ხერხი, რომელიც მდგომარეობდა იმაში, რომ ღამე დაწოლისას ცდილობდნენ კერაზე ნაცარ-ღადარში დაემალათ ნაკვერჩხლები, რათა მეორე დილისთვის მზად ჰქონოდათ ცეცხლი. და ამისთვის მეზობლისას არ გადასულიყვნენ.

მეცეცხლე მეზობელი უდრიდა ბარაქის შემომტანს, ცეცხლის გამღვივებელს, ასევე ის ენის ლექსიკაში დარჩა როგორც ყველაზე ახლო მეზობლის და საიმედო მეზობლის სინონიმად.